Summary: Hans Faverey (1933-1990) geldt terecht als een van de onbetwiste meesters van de Nederlandse poezie. Vanaf 1968 publiceerde de uit Paramaribo afkomstige dichter acht bundels, die intussen een klassieke status hebben verworven. Waar het vroege werk nog weinig weerklank vond, vestigde hij definitief zijn naam met 'Chrysanten, roeiers' (1977), terwijl 'Het ontbrokene', dat enkele dagen voor zijn dood verscheen, beschouwd wordt als aangrijpend egodocument van een stervende, hoe afstandelijk de meeste teksten ook geformuleerd zijn. Faverey mag intrigeren en fascineren, zijn werk is verre van eenvoudig. Vandaar dat critici en essayisten de meest uiteenlopende interpretaties hebben aangedragen, waarbij steeds opnieuw de vraag gesteld wordt hoe autonoom de gedichten nu eigenlijk zijn. Verwijzen ze alleen naar zichzelf, of ook naar een historische of autobiografische werkelijkheid? In hoeverre kent het oeuvre een mystieke component?