De Leidenaar Elie Luzac was behalve boekverkoper, ook schrijver en rechtsgeleerde, gedurende de achttiende eeuw, de tijd van de Verlichting. Hij correspondeerde met geleerden, wereldwijd, en wist wat schrijvers en filosofen bezig hield. Hij deinsde er bovendien niet voor terug boeken te publiceren, die ophef veroorzaakten en zelfs verboden werden. Verboden boeken waren winstgevende boeken! Waren het zijn verlichte idealen die hem tot z'n uitgaven brachten, of werd hij gedreven door koopmansgeest? In dit boekhistorisch onderzoek staan de Leidse en Duitse boekverkopersactiviteiten centraal. De auteur presenteert véél informatie over de politieke en maatschappelijke omstandigheden waaronder Luzac actief was, opgediept in verschillende archivalia. Zijn contacten met zijn auteurs en collega's komen uitvoerig aan bod, maar ook de conflicten waarbij hij privé, als boekverkoper en als jurist bij betrokken was. Aangezien er over de productie, distributie en consumptie van zijn uitgaven weinig gegevens voorhanden waren ligt het accent op de symbolische productie van het boek, en daarmee de maatschappelijke en culturele context van het boekenbedrijf. Bespreking in: Boekblad. 173(2006)3(16feb.29)