Als Catherine Keyl tijdens een barbecue tijdens een spelletje Triviant ontdekt dat geen van de aanwezige jongeren weet wat of wie ?een nazi? is, is ze verbijsterd.0Nazi?s en alles wat met de Tweede Wereldoorlog te maken had, tekenden haar jeugd. Haar vader had in concentratiekamp Sachsenhausen gezeten. Hij overleefde, maar liep een zwaar trauma op. Hij was daarna altijd en eeuwig bezig met de oorlog. Op de meest ongelegen momenten werd zijn gezin geconfronteerd met zijn kampverhalen vol gruwelijke details, en dan het liefst tijdens verjaarspartijen als de kamer vol visite zat. 0Als Catherine carrière maakt bij de televisie neemt ze zich voor ?belangrijk nieuws? te maken. Haar joodse opa, oma en andere familieleden draafden gehoorzaam op toen ze werden opgeroepen om naar een werkkamp te vertrekken. Van daaruit kregen ze een enkele reis naar de vernietigingskampen, de gaskamer in. "Als zij goed waren voorgelicht, was dat niet gebeurd", vindt Catherine. Zij beschouwt het daarom als haar grote plicht via de televisie mensen voor te lichten.0Ondertussen duikt zij, na dat gesprek met de onwetende jongeren, in haar jeugd. Hoe was het om op te groeien in naoorlogs Den Haag, maar ook wat bezielde haar vader zijn gezin zo in zijn leed mee te trekken? Ze ontdekt opzienbarende dingen. Haar vader zat in het verzet, hij werd helemaal niet als jood opgepakt want hij had een vals persoonsbewijs. En: haar vader was een held. Waarom heeft hij die dingen nooit aan iemand verteld?0In een aangrijpende terugblik haalt Catherine Keyl niet alleen haar jeugd op en vertelt ze over haar zoektocht naar de emoties van haar vader, maar ze vertelt de lezer ook veel ins en outs over haar werk bij de diverse omroepen